دیدبان مسجدسلیمان : این روزها آنچه در پس تنش های اقتصادی ، اجتماعی و بحران بیماری کرونا و در سکوت خبری – تحلیلی می گذرد ؛ خودکشی جوانان و افزایش آمار این معضل اجتماعی است.
جوانانی که سالهاست در قرنطینه ناخواسته فرهنگی خانواده ها و جامعه به سر می برند.
در جامعه ای که بزرگترین دغدغه بزرگسالان آن معیشت است ، مجالی برای پرداختن به خواسته‌های جوانان که دوران تنهایی و قلیان احساسات را می گذرانند پیدا نمیشود. از سوی نهادهای مسئول مدتهاست به جز هشدار ، گامی در جهت بهبود شرایط برای این قشر از جامعه برداشته نشده و نهادهای آموزشی کارایی خود را برای پرورش و غربالگری مستعدین خودکشی از دست داده اند . استرس های ناشی از دوران تحصیل ، تنهایی و انزوای فکری ، بیماری ناامیدی از آینده کاری ، چالش ازدواج و تمایلات عاطفی مرتبط با سنین بلوغ و جوانی ، زمینه ساز خودکشی و نابودی این قشر آسیب پذیر می گردد.
نقش خانواده به‌عنوان مطمئن ترین تکیه گاه فرد می‌تواند اثرات بی بدیلی بوجود آورد. توجه به تمایلات عاطفی فرزندان بخصوص نوجوانان و دوری جستن از سنت های غلط گذشته یکی از راههای منطقی کردن افکار چنین افرادی است .از جهت دیگر مخالفت با انتخاب و ازدواج جوانان و سیل خواسته های نامتناسب با روحیات فرزندان از سوی والدین ؛ کم هزینه ترین کاری است که باعث اتخاذ تصمیمات غیر منطقی و احساسی و نهایتا اقدام به خودکشی می گردد.
برای پایان دادن و یا کاهش آمار خودکشی حمایت خانواده را نباید نادیده گرفت. حمایت اجتماعی و پرداختن به شیوه های علمی برای مواجهه با این پدیده شوم مورد نیاز است.
جامعه و مسئولین دست اندرکار میباست به برخی نکات توجه ویژه‌ای داشته باشد. از آن جمله‌اند: واگیری خودکشی، بالا بردن درک موضوع خودکشی، رشد و خطر خودکشی و تأثیرات فرهنگی آن. همچنین برای پیشگیری خوب است به این نکات نیز توجه شود: بافت اجتماعی، پاسخ‌دهی بر مبنای موقعیت زندگی فرد، تشخیص و ارجاع‌دهی، ایجاد بسته‌های خدماتی و توجه به نیازهای جاری فرد.
